"Hem bu minicik yürekli insanları kağıtlar dolusu koca şiirler yazmaya iten şey sevgi değil midir?! Her güne bira daha farklı baktıran değil midir, insanı yalnızlığa iten, kalabalığa batıran, değil midir?!"
Birini sevmekle güçleniyordunuz ve yine birini sevmekle güçsüzleşiyordunuz. Birini severken nasıl bu kadar iki uçta gezdiğinize siz bile şaşırıyordunuz. Sevmek ile gelen bipolarmışsınız hissi sizi yormakla kalmayıp, sizi hayattan da soğutuyordu ama olsun alıyordunuz çünkü sevmek buydu.
Bugün yağan yağmura karşı yanıma şemsiye almamıştım. Çünkü aynı zamanda hem şemsiyeleri hem de yağmuru sevemiyordum. Severdim belki ama böyle yetiştirilmemiştim. Sevgi de öğretiliyordu ve sevmek vazgeçmek temelliydi.Bir gün bir cümle duymuştum ve şöyleydi, "seni evdiğim için senden vazgeçiyorum." Bu cümlenin sahibine annesi sevmeyi öğretirken, "kendi benzerinden başkasını sevme." demişti, çünkü. Herşey öğreniliyordu şu hayatta, en insani en içgüdüsel olan sevmek bile, peki ya unutmak? Öğretilmiyordu. Unutamıyorduk, kafamızdaki ansızın bir anda hiç de gereği yokken hatırlanmaya hazır duran anıları. İştte buydu, bizi güçsüz kılan birini sevdiğimiz zamanlarda. Sizi en başta üçlendiren sevgi bir anda anılarınızla beraber sizi güçsüzleştiriveriyordu. Sizi güçsüzleştiren güçlü sevginiz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder